23. maj 2016.
Jedan od pet betonskih stolova u nedavno uređenom parku Pljakin šanac – vandalski je uništen
Nakon što je godinama bio zapušten, neosvetljen i predstavljao tužnu sliku ljudske nebrige, park Pljakin šanac postao je posle sanacije, za koju je 2013. godine po Programu uređivanja građevinskog zemljišta izdvojeno osam miliona dinara iz gradskog budžeta, ponovo mesto na koje su ljudi počeli rado da dolaze. U samom parku nalazi se vrtić koji nosi isto ime kao park u kojem se nalazi, ispred dvorišta vrtića nikla je igraonica za decu na otvorenom, zasađeno je cveće, postavljene klupe, izliveni betonski stolovi, kraljevački rotarijanci “umili” su i česmu da zablista u starom sjaju
I danas u parku penzioneri igraju šah, zeleni se trava, čuje se dečja graja, ali jedan od pet betonskih stolova “nastradao” je, očigledno ni kriv, ni dužan, pod okriljem noći.
Neko je, izgleda, bio mnogo ljut, pa je svoj bes iskalio na predmetu koji je strpljivo podneo udarce. I “ostao da leži” pokazujući simbolično kakvi smo postali. Ne svi, naravno, jer treba verovati da se i onaj koji je ovo uradio – stidi svog dela.
O Pljakinom šancu
Deo Kraljeva, desno od mosta na Ibru (kada se ulazi u grad), nije menjao ime već dva veka, a nazvan je po Antoniju Ristiću Pljakiću, Karađorđevom zetu i zapovedniku Karanovca (nekadašnje ime Kraljeva, do 19. aprila 1882. godine) posle oslobađanja u Prvom srpskom ustanku.
Samo naselje niklo je odmah posle Petrovdana 1805. godine, kada je turski Karanovac (koji se nalazio u Sijaćem polju) oslobođen od Turaka i spaljen od strane Karađorđevih ustanika.
Tada Radič Petrović, prvi zapovednik Karanovca, na platou iznad nekadašnjeg Karanovca počinje da podiže odbrambeni šanac. Oko šanca niču i prve kuće karanovačkih Srba, koji su živeli u turskom delu Karanovca, ali i drugih koji se doseljavaju u oslobođenu palanku.
Radove na podizanju ovog šanca, dugačkog 200 fati i isto toliko širokog, nastavlja 1806. godine Antonije Ristić-Pljakić koji je nadimak Pljaka dobio posle boja na Rudniku u kome je ranio Hadži-bašu Pljakića, karanovačkog dahiju.
U samom šancu Antonije Ristić-Pljakić imao je kuću u kojoj je živeo do propasti Prvog srpskog ustanka i prelaska u Austriju, pa potom u Rusiju odakle je, 1832. godine, krenuo nazad u Srbiju, ali je na tom putu, u Černjencu, umro 1832. godine.
Srpsku varoš podignutu u šancu i preko puta njega Turci su spalili posle propasti Prvog srpskog ustanka da bi, posle konačnog odlaska Turaka iz Karanovca u Drugom srpskom ustanku, varoš počela da se podiže nešto više na zapad. Mesto gde je bio šanac naeod je prozvao je Pljakin šanac.
U Pljakinom šancu su 1954. godine, povodom 150 godina od podizanja Prvog srpskog ustanka, postavljene biste Antonija Ristića-Pljakića i megdandžije i proslavljenog vojvode Jove Kursule.
Prvi zapovednik srpskog Karanovca, koga su Turci uhvatili i pogubili 1816. godine i začetnik izgradnje odbrambenog šanca Radič Petrović svoju bistu u Pljakinom šancu – nikada nije dobio.
