Rođen je u selu Milakovac kod Kraljeva 24.marta 1941, a predstavio se „onom gore“ 21. januara 2001. godine u Banji Rusanda (Melenci). Poživeo je kratkih šest decenija, ali doticao je nebeske visine i za života, i to u naručju muzike, svoje najveće ljubavi. Zbog toga je i napisano ovo žitije.
Sa harmonikom je počeo da se druži kao desetogodišnji dečak, odrastajući u muzičkoj porodici gde su otac Miladin, mlađi brat Dragan i majka Milka, od milošte zvana Milja, svirali harmoniku. Prve melodije naučio je od majke Milke.
Nastupao je na prvom takmičenju „Prva harmonika Srbije“ 1963. godine u Soko Banji i u kategoriji dueta debitovao sa svojim prijateljem Mihailom Milovanovićem – Cigom (1935-2003) iz Vitanovca. To nadmetanje su završili ovenčani laskavom titulom pobedničkog dueta, pa su kao pobednici nagrađeni snimanjem gramofonske ploče. Snimljena je odmah potom za zagrebačku diskografsku kuću „Jugoton“ (serijski broj EPY – 3327). Na A, prednjoj strani nalazili su se snimci dva kola u izvođenju Dragana Matića, apsolutnog pobednika „Prve harmonke“ u Sokobanji 1963, dok su na B strani bili „Miladinovo kolo“ i „Igra“ (folklorna fantazija) snimci najboljeg dueta.
fotodokumentacija: iz privatne arhive S. N.
Krajem te 1963. godine, uz pratnju Narodnog orkestra Vlastimira Pavlovića Carevca, u Studiju 6 Radio Beograda, Zoran i Mihailo snimili su neke trajne tonske zapise za Fonoteku Radio Beograda, a reč je o „Vitanovka kolu“, „Docinom kolu“, „Kolu iz Milakovca“ i „Miladinovom kolu“. Producent je bio Maksa Popov, a ton majstor Milenko Ćesarević, što je važno spomenuti, jer su bili velemajstori svog umetničkog zanata. Naredne, 1964. takmičenje menja naziv u „Prva harmonika Jugoslavije“ na koje se Zoran i Mihailo ponovo prijavljuju i drugi put zaredom osvajaju titulu najbonjeg dueta.
Zoran je upisao muzičku školu „Dr Miloje Milojević“ u Kragujevcu, gde je završio prve dve godine školovanja i svirao klavir, a dalje školovanje nastavio je u Beogradu, u Srednjoj muzičkoj školi „Stanković“, da bi se potom upisao na Muzičku akademiju (sada Fakultet muzičkih umetnosti) i apsolvirao na Odseku za muzički folklor. Od diplome ga je delilo malo, ali valjda je imao neka preča posla, ko će ga znati? To bi se dalo ustanoviti po njegovoj „radnoj biografiji“. A evo čime se „zamajavao“.
Bio je član orkestra gitariste Žarka Josipovića Škule (1931-2000, rodom iz Kraljeva), u kojem je svirao prvu harmoniku.
Zoran je uporedo bio i član ansambla Dimitrija Mikana Obradovića, frulaša, kompozitora i etnomuzikologa (1940-2024). Onda je osnovao vlastiti ansambl pod imenom BIS (Beogradski instrumentalni sastav), a jedno vreme je bio i na čelu beogradske diskografske kuće „Jugodisk“.
Ostali su upamćeni njegovi aranžmani i nezaboravne uvertire koje su ga proslavile i po kojima je bio prepoznatljiv.
Komponovao je nekoliko pesama i kola, a najpoznatiji je njegov prvenac „Miladinovo kolo“, koje je posvetio ocu Miladinu.
Za sobom je ostavio dubok trag na brojnim gramofonskim pločama kao harmonikaš u orkestrima svojih kolega i kao šef vlastitog ansambla. S tim orkestrom je pratio mnoga poznata imena naše muzičke scene, među kojima su bili: Lepa Lukić, Predrag Živković Tozovac, Hašim Kučuk Hoki, Gordana Jovanović, Šaban Bajramović, Novica Zdravković i drugi.
Za svoj umetnički rad Zoran Pejković dobio je nekoliko nagrada, a posthumno Savez estradnih umetnika Srbije dodelio mu je Nagradu za životno delo.
Zoran, otac svoje dece, počiva u porodičnoj grobnici u selu Milakovac. Ostaće upamćen kao dobar čovek, obrazovan harmonikaš raznovrsnog repertoara i vrhunski aranžer.
Stefan Nešović (uz posebnu zahvalnost posthumno Draganu Pejkovicu koji je autoru teksta dao informacije i fotografije svog brata Zorana)
fotodokumentacija: iz privatne arhive S. N.
O AUTORU TEKSTA
Kraljevčanin Stefan Nešović, muzički analitičar, istraživač je istorije i evolutivnog razvoja harmonike na prostorima nekadašnje Jugoslavije, kao i njene široke prakse u izvođenju srpskih tradicionalnih igara i pesama. Bio je saradnik nekoliko emisija „Muzičke pletenice“ Radio Beograda 1, koju je uređivao i vodio Nenad Kamidžorac.Veliki je poznavalac lika i dela istaknutih srpskih harmonikaša poput Vitomira Voje Trifunovića, Nenada Neše Mićovića, Toše Elezovića, Radojke i Tineta Živkovića, Modraga Todorovića – Krnjevca, Milorada Mileta Uroševića, Zorana Pejkovića, ali i mnoštva drugih. Pionir je na području Kraljeva kada je u pitanju istraživački rad o srpskim harmonikašima. U Kraljevu, a i šire (izuzev Beograda i Novog Sada) niko se time nije bavio.
